Mocht het je nog niet opgevallen zijn, de winter is begonnen. Een bijzonder zachte winter weliswaar; het duurde tot in december voor de laatste bomen hun blad verloren en overal om ons heen schieten net geplante bomen alweer in de knop.
En toch is het winter. Tijd om te rusten, naar binnen te keren en ons te bezinnen op plannen voor het nieuwe jaar. Iets waar we niet zo goed in zijn, rustig aan doen, maar in de winter is er geen ontkomen aan. Zeker niet als je op zo'n rustige plek als Getelo woont. En dus, zodra alle feestdagen achter de rug zijn, begint onze ongeorganiseerde winter retreat in de tuin. We werden er met enig geweld ingeduwd, maar met de dag konden we voelen hoe de natuur ons meer riep.
We scharrelden onszelf in. We legden de eerste moestuin bedden aan en bouwden een nieuwe vuurplaats met de stammen afkomstig van de twee oude eikenbomen die we voor de kerst rooiden. Bomen waarvan we afscheid namen, met een beetje pijn in ons buik, maar die nu over het hele terrein een nieuwe bestemming krijgen. We bepaalden de plek voor de zweethut en zette deze energetisch op het land neer met een grote eikenstam.
Het is moeilijk uit te leggen wat de kenmerkende geur is van composterende verse eikenhout snippers. Het verraste me, het is een nieuwe geur die ik nog niet ken. Een geur die zich uitspreidt door het hele voedselbos als we een beschermend laagje snippers om de nieuwe aanplant strooien. Onze zintuigen worden maximaal gevoed door de kou op onze wangen, onze handen in de aarde en onze spieren die aan het einde van de dag warm en moe aanvoelen.
De winter gaat over afscheid nemen, in het donker zijn en voelen wat niet meer past. Zo zei Bram nee, tegen een op het eerste gezicht aantrekkelijke aanvraag om een permacultuur opleiding te ontwikkelen voor een grote thuisonderwijsorganisatie. We willen onze kennis graag delen, maar niet verkopen aan een bedrijf voor wie winst de belangrijkste waarde is.
Ook in huis nemen we nog een keer afscheid. Na veel wikken, wegen en onderzoeken hebben we besloten om terug te verhuizen naar de achterkant van het huis. Hiermee maken we meer ruimte om in de nieuwe aanbouw training te kunnen gaan geven. Het is eenvoudig weg, de meest geschikte ruimte, twaalf meter lang, vol ramen, ruimte en licht. De wat uit de hand gelopen verbouwing die dat opleverde, is een klein detail, maar mag de pret niet drukken.
De komende twee maanden werken we daarom minder buiten de deur dan we gewend zijn, een tendens die we door willen blijven zetten. Onze aandacht gaat naar Moorlanden. Klussen, het nieuwe tuinseizoen voorbereiden, de kas opbouwen en in alle rust plannen maken.
Per slot van rekening, we hebben de tijd, het is nog twee maanden winter.
Reactie plaatsen
Reacties