Zweethut

Op ons erf brandt een vuur. Omringd door Bentheimer zandstenen, opgebouwd uit hout dat we zelf verzamelden, zaagden, kloofden en droogden.

Vuurvrouw Janine loopt om het vuur heen met net zoveel rust als focus. Het is net als het echte leven, legt ze uit. Als je één ding doet, verandert alles. Het is een dans, wanneer wacht je af, wanneer grijp je in? Hoe zorg je ervoor dat na een uurtje of twee de basaltkeien roodgloeiend de hut in gebracht kunnen worden? Eerder dit weekend plaatsten we zestien wilgentenen stokken in de grond, bogen deze rond en nu staat ze op de aarde. Onze eigen zweethut. Een plek voor transformatie. Voor kracht en wedergeboorte.

Als we op zondagmiddag met zijn vijven in de hut zitten, voor de eerste keer, stromen we over van dankbaarheid. Ik kijk naar Wouter, de watergieter. Hij leefde zijn leven als een koorddanser en leerde daardoor te vliegen in plaats van te vallen. Met een rotsvast geloof in moeder aarde, in gedragen worden, in zijn eigen creativiteit.

Ik kijk naar Albert, die kan spelen als een kind en kan dragen als een huis. Naast mij zit mijn eigen man, Bram. Met de dag meer verbonden met de natuur, met zijn eigen manifestatie kracht en daardoor steeds moeitelozer bewegend. De bomen zijn met hem, de aarde is met hem.

Tot slot voel ik mezelf, als ik praat over voormoeders, voorvaders, dankbaarheid en liefde. Wanneer ik stil word, vloeien de woorden vanzelf door me heen en krijg ik taal, voor diep innerlijk weten. En ik dank, alle wijze mannen en vrouwen van wie ik de afgelopen jaren mocht leren.

Vanaf dit weekend hoeven we maar naar ons land te kijken om ons te herinneren hoe gezegend we zijn. Met de ruimte en de rust, de overvloed aan groenten, fruit, noten en kruiden, die de aarde ons geeft. Het stevige huis, dat ruim genoeg is om te delen. De kinderen, die trampoline springen, in de vijver kukelen en helpen zaaien in de kas. De dieren die ervoor zorgen dat er altijd leven en gezelschap om ons heen is.

Het is een verantwoordelijkheid om te wonen zoals wij wonen en voor een plek te zorgen zoals deze. Het betekent dat er altijd wel iets te doen is en nooit iets af. Maar wat voelen we ons gezegend en wat kijken we ernaar uit om meer hiervan te gaan delen en vieren.

In september start ons eerste transformatiejaar met de zweethut. Daarover later meer, maar mocht je geïnteresseerd zijn, stuur ons vast even een mailtje!