Wie bekent is met andere kalenders dan onze westerse, weet dat voor de Maya's het nieuwe jaar midden in de zomer valt. Tijd dus, om terug te blikken en vooruit te kijken, op letterlijk een heel vruchtbaar jaar.
In het laatste kwartaal van vorig jaar werd er hard gewerkt door Bram, veel gestudeerd door mij en startten er twee kinderen op het voortgezet onderwijs. Met toenemende verbazing en weerstand, werd ik een moeder met een leerlingvolgsysteem op mijn telefoon. Kerst en oud en nieuw brachten we door op ons erf, in het donker en de stilte, maar ook in Berlijn, tussen de lichtjes en het rumoer. Ik voel me meer dan thuis op het platteland, maar als er één andere plek is, die ook in mijn hart woont, dan is het Berlijn.
Begin 2024 kreeg Bram de kans om alles wat hij de afgelopen jaren leerde over ecologie, voedselbossen en permacultuur, te verwerken als onderwijsontwikkelaar bij een ecologische opleiding. Ik reisde heel het land door om ouders, kinderen en professionals te spreken voor mijn afstudeeronderzoek; de tijd begon immers te dringen.
Terwijl het voorjaar werd begonnen wij ons in te nestelen, de trainingsruimte tijdelijk verbouwend tot bevalkamer. Het was een tijd van aanrommelen en aanrommelen en tot verstilling komen. Om vervolgens door een explosie van liefde van onze sokken te worden geblazen. Begin mei werden we ouders van onze zoon. Een lang gekoesterde wens die in vervulling ging en van ons een gezin van vijf maakte. Maar ook, een transformerend proces, waarin ik beviel op mijn eigen erf, in bad, stevig vastgehouden door Bram en omringt door wijze vrouwen waaronder een goede vriendin en doula.
Leven met een baby is leven op de eigen vierkante meter. Daarmee geeft dit kind ons niet alleen een oneindige berg liefde maar vervult opnieuw een kompas functie. Onze energie gaat meer en meer naar ons eigen plek en we genieten van al het werk van de afgelopen jaren. Het natte voorjaar was een zegen voor het voedselbos, waar alles overvloedig groeit en bloeit. We eten rode, gele en zwarte frambozen, maken jam en verbazen ons iedere week over weer een ander besje. Alle investeringen om de bodem te verbeteren heeft gezorgd voor vruchtbare aarde, waar we relatief weinig last hebben van slakken en de sterke pompoen- en aardbeienplanten er vrolijk bijstaan.
De kas is veelbelovend en groen, maar komt traag op gang, alsof hij ons eigen proces volgt. We hebben weinig haast meer en lopen met ons kind in de draagdoek rondjes door het voedselbos. Ik geef eindeloos borstvoeding en maak me nergens druk om - behalve misschien om de kunstvoedingsindustrie. Tussen de buien door, hangen in de tuin de wasbare luiers te drogen en verbaas ik me over het gemak en de logica ervan. Met terugwerkende kracht schaam ik me, om de berg afval die ik met het luieren van mijn oudste twee kinderen veroorzaakt heb. Tegelijkertijd ben ik dankbaar voor alles wat we weer mochten bijleren de afgelopen maanden over warmte, omhulling en natuurlijk ouderschap.
En, waar het wonen over de grens soms een administratieve rompslomp is, brengt het ook voordelen met zich mee. In Duitsland zijn de regelingen voor ouders en kinderen namelijk gericht op hechting en worden ouders in staat gesteld om het eerste jaar zelf voor hun kind te zorgen. Het zijn goede regelingen waar wij ook gebruik van mogen maken en dat geeft ruimte en perspectief. We voelen ons dankbaar en maken plannen voor het komende jaar, waarin we nog meer willen leren en leven met de natuur.
Reactie plaatsen
Reacties