Dit is hoe Getelo eruit ziet in de winter.
De winter die we gisteren verwelkomde met een sjamanistisch vuurtje.
Zo tegen vijf uur gaat de zon onder, die vrij spel krijgt nu de mais van het land is. De reeën, die zich in de zomer verschuilen in de bomenrijen, vallen nu opeens meer op, met hun witte staartjes tussen de kale bomen.
Dit najaar was het soms een beetje een uitdaging. Natuurlijk, het is een enorm genot om zoveel samen te zijn met de baby. Hij drinkt uitsluitend borst en heeft zijn eigen boxspring tegen ons bed aan staan. Leren en leven met de natuur, zit in zoveel meer dan we al dachten. Opmerkelijke dingen blijken niet meer dan logisch te zijn, zoals babyzindelijkheidscommunicatie. De baby doet het liefst, zijn dingetjes op een potje – wat enorm scheelt in de wasbare luiers.
Ik kijk weer met grote verwondering naar de ontwikkeling van mijn kinderen. De oudste, die op een vrije zondag een halve marathon om het huis rent. De middelste, die gepassioneerd meehelpt in ons project om nieuwe dingen zelf te maken (ketchup! vaatwaspoeder! marsepein!). Zo vult de tijd zich met bakken, knutselen, het drogen van zaden en kruiden en het repareren van tweedehands wolletjes.
Tegelijkertijd is er geen ontkomen aan de stilte. Ik keerde dit najaar mijn hart binnenstebuiten en was op plekken in mijn hoofd waar ik jaren niet geweest was. Twee jaar contextueel werken begint nu écht te integreren. Ik keek de documentaire De moeder van alle mythen en voelde me soms opstandig en eenzaam, met een baby die zowel mijn hart vult als mijn maximale beschikbaarheid uittest.
Tot ik "toevallig" in één week van betekenis kon zijn in het leven van twee vrouwen die me dierbaar zijn. Allereerst voelde ik me direct een stuk minder neerslachtig door even niet in mijn eigen hoofd aan het werk te zijn (dank vrouwen <3). En daarnaast liep ik opnieuw door de straten van Zwolle en Utrecht, plaatsen waar ik jaren zelf gewoond heb.
Twee dingen leerde ik: hoe lastig de stilte soms kan zijn, ik hoef niet meer terug naar de reuring van de grote stad. Mijn plek is hier, op mijn eigen erf. Maar ook: het is tijd voor meer community! We bezinnen ons op nieuwe plannen om uit te nodigen, te inspireren en te delen. Zo experimenteert Bram met het vermeerderen van verschillende eetbare planten en bomen en denkt na over het starten van een kleine kwekerij. Tot slot maken we nog één keer een wissel in het huis, waardoor we straks nog meer ruimte krijgen om mensen te ontvangen.
To be continued dus. En voor de vrouwen! De eerste mogelijkheid om samen met mij de wereld van winterse stilte en sisterhood in te duiken, is op zaterdag 4 januari 2025, in de Winterzweethut met Janine en Dorothy van School for Womanhood. Er zijn nog drie plekjes, dus niet te lang wachten...
Reactie plaatsen
Reacties